ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း

        မိန္းမမာယာ သဲကိုးျဖာထဲမွာ ဒီကေန႔ေတာ႔ တစ္ခုေဆာင္း အေပါင္းတစ္ လုပ္ရေကာင္းမလားမသိပါဘူး။ အင္တာနက္ေပၚမွာ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို မ်က္စိပသာဒ လွေအာင္ျပင္ဆင္ ခူးခပ္ ဓါတ္ပုံရိုက္ၿပိီးတင္ၾကတာကိုေပါ႔။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အပ်ဳိႀကီးမမေတြ လုပ္ေလ႔ရွိၿပီး တနည္းတဖုံ ပရိုမိုးရွင္းဆင္းတယ္လို႔ ေျပာမိရင္ မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိေပမယ္႔ မ်က္ေစာင္းခ်ည္႔ပဲ အႀကိမ္တသိန္းထိုးသဟယ္ လို႔ ရန္ေတြ႔ခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အခ်က္အျပဳတ္နိုင္နင္းေၾကာင္း ၀င္႔ႀကြားလိုက္သေလ ဆိုေပမယ္႔ ခုနစ္ရက္သားသမီးအေပါင္း သြားရည္က်လာေစလိုတဲ႔ ေစတနာကလည္း ေရစီးကမ္းၿပိဳလိုက္ေနေအာင္ကို ပါေသးတာ။ ခ်က္နည္းျပုတ္နည္းကေလးေတြ ေ၀ငွျပန္ေတာ႔ “ခ်စ္ ရႊင္ သနား တည္ ၾကား ၾကမ္းၾကဳတ္ စက္ဆုပ္ အံ႔ၾသ ေနာအရသာ က်မ္းဂန္လာ” ဆိုတာမွာ ငါေမ႔ေနတာ ဗိုက္ဆာတဲ႔ ရသ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ဒီစာဖတ္လိုက္ရတာ ဗိုက္ကိုဆာသြားတာပဲ ဆိုတဲ႔ ရသစာေပေတြကို ေလ႔လာရတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ အားက်မခံ သူတို႔လို ရသစာေပေလးမ်ား ေရးဦးမေလ ဆိုၿပီး ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ရပါတယ္။ အနားမွာ ေရခြက္ကေလး၊ လက္သုပ္ပု၀ါကေလးထားလို႔ သာ ဖတ္ၾကပါေတာ႔။
        အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အရင္တုန္းက ဦးႀကီးပု ရဲ႕ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းငါးရာ တို႔၊ အဓိပတိခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း တို႔၊ ေလာက္သာ ရွိခဲ႔ေပမယ္႔ အခုေတာ႔ အဲဒါေတြက အေတာ္ ေအာက္သြားပါၿပီ။ အင္တာနက္ေပၚက ျမန္မာစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာတင္ အိမ္ရွင္မလက္ရာ ႀကိဳက္သလား၊ အိမ္ရွင္ထီးလက္ရာ ႀကိဳက္သလား။ တကိုယ္ေတာ္ လက္စြမ္းျပေတြၾကည့္မလား။ ဟင္းစပ္အမယ္ေတြကို ပုံအဂၤါနဲ႔ စုံလင္စြာ ေလ႔လာႏိုင္ပါတယ္။ ရုပ္ျမင္ အစီအစဥ္ေတြမွာလည္း စားၾကမယ္ေဟ႔ ေကာင္းေကာင္း လို ျမန္မာအစီအစဥ္ေတြတင္မဟုတ္ဘူး။ ကိုရီးယားလို ၊ ဂ်ပန္လို၊ တရုတ္လို၊ ကုလားလို၊ ၾသစေတးလ်ကစားဖိုမွဴးႀကီး အစီအစဥ္လို တကမာၻလုံး စိတ္ကူးေပါက္ရာေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် ခ်က္ျပဳတ္ တင္ဆက္ေနပါတယ္။ အဲသလို ရသေျမာက္တဲ႔ အစီအစဥ္ေတြထဲမွာ ဘာမွလည္း မတတ္ပဲနဲ႔ ဘာမ်ား ၀င္ ႏွမ္းျဖဴးဦးမလို႔လဲ လို႔ ေမးရင္ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးတဲ႔ စာတိုေပစကေလးေတြ၊ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကေလးေတြကို အေတြးစိတ္ကူးကေလးေတြနဲ႔ ႏူးနပ္ေအာင္ စီမံလို႔ လွ်ာရင္းမျမက္သည့္တိုင္ စိတ္အဆာေျပသြားေအာင္လို႔ ပါေလရာ ငပိခ်က္ လုပ္ရျပန္ပါတယ္ဗ်ာ။
         စားဖိုအႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ကမာၻေပၚမွာ ျပင္သစ္လူမ်ဳိးမ်ားဟာ သူတို႔ေလာက္ သိတဲ႔ တတ္တဲ႔ အႏုပညာဆန္တဲ႔သူ မရွိဘူးလို႔ သူမ်ားလက္ခံခံ မခံခံ၊ သူတို႔ဘာသူတို႔ ယူဆထားၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေနမင္းႀကီးနဲ႔ အတူ ကမာၻ တပါတ္ပတ္လိုက္ဦး။ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ မရွိတဲ႔ ေနရာဆိုတာ ဘယ္ရြာပါလိမ္႔လို႔ေမးရမွာပါ။ သူတို႔ အေနာက္တိုင္းကလူေတြက မဆလာ ငရုပ္သီးေတာင္ ကိုယ္ပိုင္မရွိလို႔ ပင္လယ္ရပ္ျခား စြန္႔စြန္႔စားစား လာ၀ယ္ရင္း နယ္ခ်ဲ႔ ၾကရတာေလ။ အျပဳတ္ အဖုတ္ အကင္ အေၾကာ္ အျပင္ ဘာမ်ားတတ္တာမွတ္လို႔ ဆိုရင္ ဟုတ္သေယာင္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔လွ်ာ ကိုယ္႔ဓေလ႔နဲ႔ မကိုက္လို႔သာပါ။ သူတို႔ စရိုက္ သူတို႔ဘာသာနဲ႔မွာလည္း အံ႔ၾသစရာေတြအမ်ားႀကီးေတြ႔ရပါတယ္။ ဥပမာတစ္ခု ျပင္သစ္ဧည့္သည္လာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မက္ေဒၚနယ္တို႔လို ဆိုင္ေတြလိုက္ေကၽြးမယ္။ အိမ္မွာပဲ မနက္စာ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ကေလးကို စီးတီးမတ္က၀ယ္လာတဲ႔ ခ်ိစ္ကေလးနဲ႔ ေကၽြးမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကရင္းႏွီးတဲ႔သူဆိုရင္ ျပဳံးပါလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စားေနတဲ႔ သြားအၿဖီးသားနဲ႔ ႏြားႀကီးမစားတဲ႔ ခ်ိစ္ေတြကို သူတို႔က ခ်ိစ္လို႔ကို မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ဒါျဖင္႔ရင္ သူတို႔က ဘာေတြစားေနၾကလို႔လဲေမးရင္ ဂုဏ္ယူစြာေျဖပါလိမ္႔မယ္။ သူတို႔ ျပင္သစ္တစ္ႏိုင္ငံတည္းကတင္ တရား၀င္ မွတ္ပုံတင္ထားတဲ႔ ခ်ိစ္ အမ်ဳိးအစားေပါင္း ၃၇၀ ေက်ာ္ ထုတ္လုပ္ပါတယ္ တဲ႔။ ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ဆပ္ျပာမုန္႔လို႔ေခၚတဲ႔ ခ်ိစ္က အဲသေလာက္ေတာင္ အရသာေတြကြာလို႔လား ေမးရင္ သိပ္ကို ကြာပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
         ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြ ၀က္အူေခ်ာင္းစားရင္ ေဒၚျမရင္ နဲ႔ ေဒၚလွတင္ တို႔ အရသာမတူသလို၊ လွေလးစိန္ထိုးမုန္႔နဲ႔ တင္တင္ေအးထိုးမုန္႔နဲ႔ အရသာ ကြာသလို၊ အရီးေတာင္း လက္ဖက္ နဲ႔ ယုဇနလက္ဖက္ မတူသလို သူတို႔ဆီက ခ်ိစ္ေတြမွာလည္း အရသာ မတူကြဲျပားပါတယ္။ သူတို႔အစြဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစြဲထက္ကို ႀကီးပါတယ္။ ဥပမာ မႏၱေလးက မင္းသီဟဆိုင္ခြဲကို ရန္ကုန္မွာလာဖြင္႔ရင္ မုန္႔တီအရသာ အစပ္အဟပ္ လက္ရာအတူတူပဲဆိုၿပီး ျမန္မာေတြက အားေပးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေျမာင္းျမ ေဒၚခ်ဳိေတြ မႈိလိုေပါက္လာတာေပါ႔။ သူတို႔ဆီမွာ ဒါမ်ဳိးလက္မခံပါဘူး။ အစားအေသာက္တခု ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေရေျမ ပတ္၀န္းက်င္ ရာသီဥတုေပၚမွာလည္း အမ်ားႀကီးတည္ပါတယ္တဲ႔။ စေကာ႔၀ီစကီကို ဒီေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း ျပင္သစ္မွာ လာခ်က္ရုံနဲ႔ စေကာ႔၀ီစကီ မျဖစ္ပါဘူးတဲ႔။ ဆိတ္ႏို႔နဲ႔ ခ်က္တဲ႔ ခ်ိစ္ဟာ ဒီဆိတ္နို႔နဲ႔ဆို ဘယ္မွာခ်က္ခ်က္ အတူတူပဲလို႔ မထင္ပါနဲ႔တဲ႔။ အဲဒီဆိတ္အမ်ဳိးအစားခ်င္း တူဦးေတာ႔ သူစားတဲ႔ ျမက္၊ သူေသာက္တဲ႔ေရ သဘာ၀ခ်င္းမတူႏိုင္ပါဘူးတဲ႔။ အစားအေသာက္ဆိုတာ ဓါတုပစၥည္းမ်ားလို အမယ္ စုံလင္ အခ်ဳိးက်ေရာစပ္ထားရုံနဲ႔ အရသာ တထပ္တည္း မက်ႏိုင္ပါဘူးတဲ႔။ ခ်ီးထူခ်က္ေနာ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔အိမ္ အလည္လိုက္သြားရင္ေလ အဟုတ္ဗ်ား။ ခ်ိစ္ေတြကို ေရခဲေသတၱာထဲမွာတခ်ဳိ႔၊ ေတာင္းေတြနဲ႔ထည့္လို႔တခ်ဳိ႔ထားတာ၊ အေရာင္ ပုံစံ အန႔ံ အရသာ တမ်ဳိးစီ၊ ခ်က္တဲ႔ ဟင္းကို လိုက္လို႔ သုံးတဲ႔ ခ်ိစ္ သပ္သပ္စီပါတဲ႔။ တီဗီကလာတဲ႔ဟာ ၾကည့္ေတာ႔ ပိုေတာင္ဆိုးေသး။ မတည္ခင္းခင္ ၃ နာရီအလိုမွာ ကိုယ္ ခင္းမယ္႔ခ်ိစ္ကို ေရခဲေသတၱာထဲကထုတ္လို႔ ပိတ္စိမ္းပါး ေရဆြတ္ၿပီး အုပ္ထားေပးရပါသတဲ႔။ ဒါမွ လိုခ်င္တဲ႔ အေပ်ာ႔အမာ အေနေတာ္ရမွာတဲ႔။ ဂယ္ဘဲ ဂယ္ဘဲ။ စုံေအာင္ေတာ႔ လိုက္ျမည္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ဗမာပါးစပ္နဲ႔ ဆိုေတာ႔ ဘယ္ဟာမွ မႀကိဳက္ေပါင္ဗ်ာ။ ျပင္သစ္ေတြဟာ ခ်ိစ္မွာတင္မဟုတ္ဘူး။ ၀ိုင္အရက္မွာလည္း ကမာၻေက်ာ္ပါတယ္။ ေနာက္ သူတို႔ အစားအေသာက္မွာ နံမည္ႀကီးဟင္းလ်ာတစ္ခုက အဆီပိတ္ေနတဲ႔ ဘဲငန္းအသည္းပါ။ ရန္ကုန္က အေခါက္ကင္ဆိုင္တခ်ဳိ႔မွာရတဲ႔ ၀က္အသည္းအထဲမွာ အဆီသြတ္ထားတာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ ဘဲကို မေသခင္ အဆီေတြပိတ္ၿပီး အသည္းမွာ အဆီေတြဖုံးလာတဲ႔အထိ ပါးစပ္က ကေတာ႔တပ္ အစာသြပ္ၿပီး အဲဒီဘဲအသည္းႏုႏုကို ကၽြမ္းက်င္စြာ စီမံ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာပါတဲ႔။ ကာဗီးယားငါးဥ လုိပဲ အင္မတန္ေစ်းႀကီးတဲ႔ ဟင္းလ်ာပါ။စားေတာ႔ စားဖူးပါဘူး။ စာအုပ္ေတြ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကေန သြားရည္က်ရတာေပါ႔။
          သူတို႔က ဒီလို အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းေတြ စားတတ္ပါတယ္လို႔သာ ဂုဏ္ယူတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ႏိုင္ငံက ကမာၻေက်ာ္ စားဖိုမွဴးႀကီးေတြ ေရွးေရွး ပေ၀သဏီတတည္းက ထြက္တယ္ လို႔လဲ ၀င္႔ႀကြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုေျပာတဲ႔ အခါမွာ သမိုင္း၀င္စားဖိုမွဴးႀကီးတေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းဟာ အင္မတန္ကို အံ႔ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ သူ႔နံမည္က ဖရြန္းဆြား ဗာတဲ တဲ႔။ ဗီကြန္႔ နယ္စားႀကီးရဲ႔ ရဲတိုက္က စားဖိုမွဴးႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားေရးက်ဆင္းလာတဲ႔ သူ႔သခင္ နယ္စားႀကီးဟာ ဘုရင္မင္းျမတ္ လူ၀ီ၁၄ ဆီက မ်က္ႏွာသာအခြင္႔အေရးေလးမ်ား ေမွ်ာ္ကိုးလို႔ သူ႔ရဲတိုက္ကို အလည္လာပါေစေၾကာင္း ဖိတ္မႏၱက ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ျပင္သစ္ရွင္ဘုရင္ေတြထဲမွာ လူ၀ီ၁၄က ဘုန္းမီးေနလ အလြန္ေတာက္ပတာဗ်။ ဗာဆိုင္းနန္းေတာ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ဒီကေန႔ျမင္ရတဲ႔ အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္ေအာင္ စီမံထားတာ သူ႔လက္ထက္က စတာေပါ႔။ သက္ရွိလူသားမ်ားေပၚမဆိုထားနဲ႔ သက္မဲ႔သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ား အေပၚေတာင္ သူ႔ၾသဇာသက္ေရာက္ေစရမယ္ ဆိုၿပီး နန္းေတာ္ရဲ႔ အဆင္တန္းဆာမွာ ဥယ်ာဥ္ပန္းမန္မ်ားနဲ႔ အဆန္းတၾကယ္ စီရင္ထားခဲ႔သူပါ။ သူတို႔သမိုင္းမွာ ေနနတ္ႏြယ္ လို႔ေတာင္ ညႊန္းဖြဲ႔ၾကတာေပါ႔။ ဆယ္ေက်ာ္သက္နဲ႔ နန္းတက္လာခဲ႔တာမို႔ ေတာ္ရုံအေဆာင္အေယာင္ေလာက္နဲ႔ေတာ႔ ဘယ္ေျခာက္ျခားေအာင္ လုပ္လို႔ရလိမ္႔မတုန္း။ ဒီအခါမွာ နယ္စားႀကီးရဲ႔ ၀ွက္ဖဲကေတာ႔ ဗာတဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔ ႏွစ္ေထာင္ေသာ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ အျခံအရံ ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ အံ႔ဖြယ္သရဲ ထမင္းစားပြဲႀကီးကို ဦးေဆာင္တည္ခင္း ဧည့္ခံေစပါတယ္။ ေဂ်းရပ္ေဒပါးဒယား နဲ႔ ရိုက္တဲ႔ ရုပ္ရွင္ထဲက အဲဒီထမင္းပြဲႀကီးသာ တကယ္ကို အံဖြယ္သရဲပါပဲ။ ပထမေန႔မွာ ငွက္ေက်းသာရကာ ဟင္းလ်ာအမယ္မ်ားနဲ႔ ဧည့္ခံပါသတဲ႔။ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ႔  ဘဲေကာင္လုံးကင္ႀကီးကို စားပြဲေပၚကေန ဖဲ႔ယူဖို႔ ဓါးနဲ႔လွီးလိုက္တဲ႔အခါ ဘဲကင္ႀကီးရဲ႔ ၀မ္းဗိုက္ထဲက ကေနရီငွက္ေရာင္စုံကေလးေတြဟာ ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ စာကေလးမ်ားလႊတ္လိုက္သလို တျဖြတ္ျဖြတ္ ပ်ံထြက္လာၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေစာင္းညွင္းပတ္သာနဲ႔ ကေခ်သည္မ်ားကလည္း နတ္မိမယ္ေလးေတြအသြင္နဲ႔ ေတာင္ပံ တျဖတ္ျဖတ္ခတ္လို႔ ဥယ်ာဥ္ပတ္လည္ ဟိုမွာဒီမွာ ပ်ံသန္းကခုန္ၾကပါတယ္။ စက္သီးႀကဳိးနဲ႔အဆြဲေကာင္းလို႔ ျမင္းလန္႔အေျပးမွာ ရဲမက္တေယာက္ေတာင္ အသက္ဆုံးရရွာသတဲ႔။ ဒီပြဲမွာ ဗာတဲႀကီး ကမာၻေက်ာ္သြားတဲ႔ အခ်ဳိပြဲကေတာ႔ ဒီေန႔ လူတိုင္းစားေနၾကတဲ႔ ဗနီလာ အိုက္စကရင္ ဆိုတာ အဲဒီက စထြင္လိုက္ပါသတဲ႔။ ဒီထိေတာ႔ ဘာမွ ဟုတ္ေလာက္ေသးေပါင္။ လူ၀ီ၁၄ ကေတာ႔ ေရႊေဘာေတာ္က်လို႔ သူျပန္လို႔ ဗာတဲကို ထည့္လိုက္ရင္ နယ္စားႀကီးဆီက ရစရာ အေႀကြးေတြ ေလွ်ာ္ပစ္မယ္လို႔ေတာ႔ စကားစေနရုံပါ။ ျပႆနာက အဲဒီညမွာ မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ ေလႀကီးမိုးႀကီးက်ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ အစီအစဥ္က ပင္လယ္နတ္ဘုရားနဲ႔ သူ႔အေျခြအရံမ်ား ေပ်ာ္ပါးခန္းပါ။ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလုံး ေရေျမာင္းေတြသြယ္၊ ေလွေတာ္ေဖာင္ေတာ္မ်ားနဲ႔၊ ေရခဲရုပ္တု ပန္းပုလက္ရာမ်ားနဲ႔ အံ႔မခန္းစီရင္ထားပါတယ္။ သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းမိလို႔ တံငါေလွမ်ား ျပန္မလာႏိုင္ပါဘူး။ စီစဥ္ထားတဲ႔ ဟင္းလ်ာအားလုံးက ကုန္းသတၱ၀ါအလြတ္၊ ေစ်းထဲမွာ ငါးတန္းပတ္ရင္း ဗာတဲႀကီးငိုင္ရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ တံငါေလွေတြဟာ တရက္ေနာက္က်ၿပီး ေရာက္ေအာင္လာၾကပါတယ္။ ထမင္းစားပြဲႀကီးလည္း မူလက စီစဥ္ထားတဲ႔အတိုင္း ပင္လယ္စာ ဟင္းလ်ာမ်ားနဲ႔ ၿမဳိင္ၿမုိင္ဆိုင္ဆိုင္ႀကိး ၿပီးစီးသြားပါတယ္။ လူ၀ီ၁၄ လို ဘုရင္မင္းျမတ္ကလည္း ဒီလူႀကီးမွ မပါရင္ ဗာဆိုင္းမျပန္ေတာ႔ဘူး ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီညမွာ ဗာတဲႀကီး သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသသြားပါတယ္။ သူ႔ဟင္းလ်ာေတြဟာ အင္မတန္ညံ႔ဖ်င္းလို႔ပါတဲ႔။ သူလိုခ်င္တဲ႔ လတ္ဆတ္မႈမရတဲ႔ တညသိပ္ ေရခဲရိုက္ငါးေတြနဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ျဖစ္သလို ဧည့္ခံလိုက္ရတာ ရွက္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာမျပ၀ံ႔လို႔ပါတဲ႔ဗ်ား။ ေမာင္မင္းႀကီးသား ျပင္သစ္ေတြက ၀ိုင္ တင္မဟုတ္ဘူး။ အိုဗာတင္းလည္း ေသာက္ၾကသားေနာ္။
         ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြထဲမလဲ စားေရးေသာက္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ သမိုင္း၀င္ေတြရွိၾကသားကလား။ နရသီဟပေတ႔မင္းဆို ဟင္းခြက္ ၃၀၀ နဲ႔မွ ပြဲေတာ္တည္တယ္ ဆိုၾကသမို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ လူ၀ီ၁၄ ရဲ႔ ေရွာင္တရီ ရဲတိုက္ ထမင္းစားပြဲႀကီးကို မင္းေခြးေခ်းထမင္းအုပ္နဲ႔ မၿပိဳင္ခ်င္ပါဘူး။ ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာ ရဲ႔ လယ္သမားဘြဲ႔တ်ာခ်င္းေလးနဲ႔ပဲ ၿပဳိင္ပါ႔မယ္။ အေခြရရင္ သီခ်င္းကေလးနဲ႔တင္ေပးခ်င္တာ အေခြမရလို႔ စာသားပဲတင္လိုက္ပါ႔မယ္။

၀သန္ကာလ မိုးက်တည့္လွ်င္
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မယားနဲ႔ ေဆြငယ္လင္
လက္တြဲငဲ႔ ေျခငင္ ကိုယ္တြင္ အ၀တ္
ပုဆိုးအကၤ်ီ စုတ္ၿပဲၿပီ ခ်ည္နီေဗာင္းတြတ္တြတ္ကယ္ႏွင္႔ေလး။
မိုးေရစြတ္လို႔ အ၀တ္ကယ္မပါ
သားသမီး ကိုယ္တီးေပြ႔လို႔သာ
ေဆးတံတထြာ ကိုက္ကာထြန္ရင္း
လယ္ကြက္တခြင္ ထြန္ေရးငယ္ငင္ ေရ၀င္ပုစြန္တြင္းငယ္ႏွင္႔ေလး။
ဖားေပါင္စင္းႏွင္႔ ျခင္းပလိုင္း၀ယ္
ခရုပီေလာ ေရာေႏွာ၍သာလြယ္
ဟင္းရြက္ကယ္႔ႏုနယ္ တသြယ္ကန္စြန္း
ဆူးပုပ္ကင္းပုံ အလုံးစုံ
အကုန္သာေရာျပြမ္းသည္ႏွင္႔ေလး။
အိမ္သို႔ေရာက္ကာ လွ်င္စြာခ်က္ျပဳတ္
ထမင္းကပူ ဟင္းကပူ ရွဴရွဴသာရွမ္းငရုတ္ကယ္ႏွင္႔ေလး။
အလုတ္ကယ္႔ ဧရာသာ ငုံ႔ကာေလြးေတာ႔သည္။
သားေျမးငယ္႔မာျခာ ဘယ္ညာေထြးေတာ႔သည္။

            ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာ ဟာ တန္းတက္ဘြဲ႔ ၊ လယ္သမားဘြဲ႔ စသည္ျဖင္႔ ေက်းလက္ျမန္မာမ်ားရဲ႔ဘ၀ကို ပီျပင္စြာ ေရးသားသရုပ္ေဖာ္ခဲ႔သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔၊ ရာသိီဘြဲ႔၊ မယ္ဘြဲ႔၊ ေမာင္ဘြဲ႔မ်ားသာရွိပါတယ္ လို႔ဆိုေနၾကတဲ႔ မဟာဂီတထဲမွာ သူ႔ေက်းဇူးေၾကာင္႔ တိုင္းသားျပည္သူေတြကိုလည္း သိျမင္ခံစားႏိုင္ပါတယ္။ တံတ်ာ၊ သီတာ၊ သာယာ၊ ေ၀ဘာ။ ေထြတလာ အစရွိတဲ႔ မဟာဂီတ သင္ရုိးသီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေရးဖြဲ႔ထားခဲ႔လို႔ ဒိသာပါေမာကၡႀကီးတစ္ဆူလို႔ ဆိုရင္ေတာင္ ရပါတယ္။ ဒီလယ္သမားဘြဲ႔တ်ာခ်င္းထဲမွာေတာ႔  မိုးအခါမွာ မိသားစုနဲ႔အတူ ထြန္ေရးငင္ေနတဲ႔ ပုဆိုးအစုတ္ကေလးနဲ႔ ခ်ည္ေခါင္းေပါင္း အနီရဲရဲေပါင္းလို႔ ေဆးတံခဲထားတဲ႔ လယ္သမားႀကီးကို ျမင္ေယာင္ေစပါတယ္။ လယ္ကြက္ထဲလွည့္ပတ္ထြန္ေနရင္းက ကန္သင္းစပ္က ပလုံစီကေလးေတြျမင္မိရင္ ဒါ ေရ၀င္ေနတဲ႔ ပုစြန္လုံးတြင္းပါလားဆို အသာေကာက္လို႔ ပလိုင္းထဲပစ္ထည့္လိုက္ပါသတဲ႔။ ဖားေပါင္စင္းကေလးေတြ လယ္ခရုေလးေတြေတြ႔ေတာ႔လည္း အလားတူေပါ႔။ သူ႔ပလိုင္းထဲမယ္ အေကာင္ပေလာင္ေလးေတြ တင္မကပါဘူး။ သြားရင္းလာရင္း ခူးဆိတ္ထည့္ထားတဲ႔ ပီေလာရြက္၊ ဟင္းနုႏြယ္ရြက္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ ၊ ကင္းပုံရြက္ေတြပါ ေသာင္းေျပာင္းပါပါသတဲ႔။ လယ္ထြန္ျပန္ေတာ႔မွ အိမ္မွာ သြက္သြက္ကေလးခ်က္ျပဳတ္ခူးခပ္ၿပီး ပူပူေလာင္ေလာင္ကို ရွမ္းငရုတ္သီးစိမ္းကေလးကိုက္လို႔ တရွဴးရွဴးတရွဲရွဲ မိသားတစု စားလိုက္ၾကတာ ထမင္းလုပ္ႀကီးတလုပ္တလုပ္ ဧရာမႀကီးပါတဲ႔ဗ်ာ။ ကေလးေတြကလည္း ဟိုဘက္တေယာက္ ဒိီဘက္တေယာက္ ၀ိုင္းဆြဲၾကေလသတည္းေပါ႔။ ၿမိန္ခ်က္ကြယ္။
           ကိုသာျမတ္ရဲ႔ သူ႔လယ္ေတာက ပီေလာရယ္တဲ႔ မႈိနတို ဟင္းခ်ဳိဟာ လူ၀ီ၁၄တို႔ နရသီဟပေတ႔တို႔ရဲ႔ စားေတာ္ပြဲေလာက္ မခမ္းနားေပမယ္႔ ၿမိန္တာခ်င္းေတာ႔ တယ္မကြာလွပါဘူး။ အဲဒီစားေတာ္ပြဲေတြေန႔တိုင္းစားေနတဲ႔ လူ၀ီ၁၄ နဲ႔ နရသီဟပေတ႔တို႔ ဘယ္လိုနတ္ရြာစံၾကရသလဲ သိၾကလား။ အားမက်ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဆရာမႈိင္းႀကီးလို ဟစ္လိုက္ရရင္ “ေဟ႔ တဗိုလ္ထမယ္႔ ညိဳျမ ရဲ႔။ ထင္းခုတ္ေတာ႔ ဟဲ႔။ ထမင္းတလုပ္ေတာ႔ အမ်ားတကာနည္း စားရမွာမလြဲ” တဲ႔။ ထမင္းတလုပ္ခ်င္းအတူတူကို သူမ်ားမ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်မွ စားရတဲ႔ဘ၀ဟာ ထန္းလ်က္မ်ဳိလို႔ ခ်ဳိစရာမရွိပါဘူးဗ်ာ။ လယ္သမားထမင္းလုပ္က ဂုတ္ေပၚ ဓါးမ၀ဲဘူး ခင္ဗ်။ ေပးခ်င္တဲ႔ သစၥာသာ ေပးပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ရွင္ဘုရင္လုပ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ရွင္ဘုရင္႔သားေျမးမ်ား ျဖစ္ရမွာေတာင္ အလြန္ေၾကာက္ပါတယ္။ ေမာင္ႏွမအရင္းခ်င္းေတာင္ စိတ္မခ်ရဘူးဗ်။ ကိုယ္မသတ္ သူသတ္မွာ ဆို ေၾကာက္ေနရတာ။ ဒီကေန႔မင္းသား တန္ခိုးထြားလွခ်ည့္ ဆိုေပမယ္႔ နက္ျဖန္သဘက္ ေထာင္နန္းစံခ်င္စံရတာ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ယုံလို႔မရတ႔ဲဘ၀။ လုပ္ရတဲ႔ အကုသိုလ္နဲ႔ စားရတဲ႔ ထမင္းလုပ္ ဘယ္လိုမွကို မတန္တာပါဗ်ာ။ စပ်စ္သီးခ်ဥ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္ဘုရင္႔သားေျမးမ်ားဟာ အဆုံးအမ အနွိပ္အကြပ္မရွိလို႔ ကိုယ္႔ဒူးကိုယ္ခၽြန္ အသိဥာဏ္အလိမၼာ အမ်ားအားျဖင္႔ ေခါင္းပါးၾကပါတယ္။ တို႔ဗမာသာကီေသြးအစစ္ေတြ တံခါးေစာင္႔နဲ႔ ညားၾကတာသာ ၾကည့္ပါေတာ႔။ မင္းလိုလိုက္ မင္းႀကဳိက္ခစားရတဲ႔ အတုအေယာင္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းရတာကိုး။ ေသခ်ာေတြးတတ္ရင္ မိသားစု စုံစုံလင္လင္ မရွိအတူ ရွိအတူ လက္ရည္တျပင္တည္း ေဒါင္းလန္းႀကီးနဲ႔စားတဲ႔ ျမန္မာထမင္း၀ိုင္းကသာ ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္းလို႔ ဆိုခ်င္ပါေတာ႔တယ္။ ညီညြတ္ေရးနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ လက္ရည္တျပင္တည္း ေရွးကေတာ႔ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ တဲ႔။ နားေထာင္ခ်င္ရင္ေတာ႔ သီခ်င္းကေလးဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

 http://soundcloud.com/tlwin/latyaetapyindi-dawkyiaung

from :  http://www.facebook.com/home.php?#!/notes/soe-min/b1478035/10150113909543902